ژان لوک گدار، سینماگر فرانسوی-سوئیسی برجسته جهان روز سه‌شنبه ۱۳ سپتامبر در ۹۱ سالگی در‌گذشت.

گدار کارگردان، هنرپیشه، سناریست و منتقد سینمایی و یکی از پیشگامان موج نوی سینمای فرانسه بود. سرباز کوچک، نفس بریده، تحقیر، برای همیشه موتزارت، در ستایش عشق و فیلم سوسیالیسم، از جمله آثار زندگی پرکار هنری او به شمار می‌روند.
خبر مرگ ژان لوک گدار را نخست روزنامه لیبراسیون و به نقل از نزدیکان او منتشر کرد. سایر رسانه‌های فرانسوی هم ساعتی بعد این خبر را تائید کردند.
ژان لوک گدار به‌عنوان یکی از چهره‌های بی‌بدیل سینمای فرانسه در بیش از نیم قرن گذشته به شمار می‌رود. او شکل جدیدی از روایت به زبان سینمایی را وارد عرصه هنر هفتم کرد. دهه‌های آغازین فعالیت او با اوجگیری جنبش‌های هوادار انقلاب فرهنگی مائو در فرانسه و سراسر اروپا همراه بود. سینمای سیاسی برای گدار، سلاحی با هدف کوبیدن سرمایه‌داری، خرده بورژوازی و طبقه کارگر تسلیم شده در برابر رونق اقتصادی سال‌های پس از جنگ (آمبورژوازه) به شمار می‌رفت. نخستین فیلم او «بتن» و نمایش نمای طولانی و پر سر و صدای یک کارگاه ساختمانی برای بیننده‌ای که برای گذران وقت به سینما می‌رفت، نمونه‌ای از این رویکرد هنری-سیاسی است.
گدار به همراه فرانسوا تروفو، مارگاریت دوراس و حتی متعاقبا انیس واردا، شاخص‌ترین چهره‌های موج نوی سینمای فرانسه به شمار می‌روند. شکل متفاوت روایت سینمایی و مخالفت عمدی با معیارهای زیبایی‌شناسانه سینمای تجاری وقت، از ویژگی‌های اصلی موج نو بود که برای همیشه سینمای فرانسه تحت تأثیر قرار داد.
گدار در سال‌های بعد و به‌ویژه پس از فروکش کردن جنبش‌های رهایی بخش اواخر دهه ۱۹۶۰ و اوایل ۱۹۷۰، از سینمای سیاسی فاصله گرفت. با این حال «فیلم سوسیالیسم» که در سال ۲۰۱۰ کارگردانی شد، احتمالا نشانگر دلبستگی بی‌پایان او به عدالت، آزادی و فراتر از همه رهایی انسان و بازگشت اراده به نوع بشر، به جای انقیاد مناسبات بازار بر زندگی آدم است.
ژان پل بلموندو و الن دو لون، از جمله شناخته‌ترین هنرپیشه‌هایی هستند که با گدار همکاری کردند. ژان لوک گدار، پیش از کارگردانی یکی از منتقدان جدی سینما بود و در راه اندازی و نگارش مطلب برای کیه دو سینما (دفترچه سینما) یک چهره کلیدی به شمار می‌رود.