از مردم عذرخواهی کنید!

رهبر انقلاب به مدیران صداوسیما تذکر می‌دهد: «اگر شما این برنامه را برای این آوردید که این‌جا خالی است، از شنوندگان عذرخواهی کنید و بگویید: شنوندگان! متأسفانه به قدر این یک ساعت، برنامه‌ی مناسب شما پیدا نکرده‌ایم؛ این یک ساعت تعطیل. این، خیلی بهتر و پُرجاذبه‌تر و منصفانه‌تر است!»

رقابت عجیب شبکه‌های سیما برای پرکردن آنتن در هر ساعتی، یکی از انتقادات اصلی مردم در ماه رمضان  و البته نوروز امسال بود.
سال‌ها قبل که تلویزون چند شبکه محدود داشت، برای ماه رمضان، دو شبکه اصلی برنامه سحرگاهی داشت و از مدت‌ها قبل برای آن تدارک ویژه می‌دیدند.
بعدها این عدد به چهار شبکه تغییر یافت اما امروز علاوه بر شبکه‌های مختلف سیما که در رقابتی ناهم‌آهنگ، سحرهای تلویزیون را به برنامه زنده اختصاص داده‌اند، شبکه‌های استانی نیز از قافله عقب نمانده‌اند و اغلب برنامه زنده سحرگاهی پخش می‌کنند؛ بی آن‌که مأموریت‌های ذاتی هر شبکه و یا رسانه ملی به درستی در این ترافیک برنامه سحرگاهی، دیده شود.
گویی برای صداوسیما، مخاطب و مخاطب کیفی، اهمیتی ندارد و تنها پرکردن کنداکتور و بیلان کاری مهم است؛ حتا اگر مردم در استان‌های مختلف هم برنامه سحرگاهی شبکه استانی خود را تماشا نکنند و شبکه‌های ملی را ببینند!
این ضعف مدیریت البته تازگی ندارد و عدم تعطیلی شبکه‌های مختلف و بدون برنامه از دوره قبل تا امروز ادامه دارد اما مسابقه آنتن زنده در ماه رمضان توسط شبکه‌های تلویزیونی تازه و ابتکاری است!
مروری بر برنامه‌های سحرگاهی شبکه‌های مختلف سیما نشان می‌دهد که دست بر قضا جز یکی دو برنامه، باقی برنامه‌ها و شبکه‌ها و مهم‌تر از همه، مجریان این سحرها، مخاطبی پیدا نکرده‌اند و همه برنامه‌ها تقریباً کپی از روی یک‌دیگر هستند جز رقابت در دکورهای بزرگ و پرهزینه!
مجری یک شبکه هوای شاعری دارد و حواسش به آنتن و مخاطب عام نیست، در شبکه‌ای دیگر مجری خسته و خواب آلود است و در شبکه‌ای دیگر هم با شلوغ‌بازی بی‌هدف، قصد خنداندن کودکان را دارند ...
حدود بیست سال قبل که برنامه‌های سحرگاهی با مجریانی توانمند و مسلط راهی آنتن تلویزیون شدند، هدف، همراهی مخاطب در کنار سفره سحر بود؛ فراگیری معارف دین و ذکر و یاد خدا در قالب صوت و تصویر اما حالا بیشتر «پرکردن آنتن» با هر مهمان و آیتم و هر نوع اجرایی است!
با اغماض می‌توان گفت برگ برنده صداوسیما در رمضان امسال، برنامه سحرگاهی شبکه دو و شبکه سه است. اولی به خاطر بازگشت مجری سحرگاهی سیما پس از ۱۱ سال و دومی به خاطر تسلط تهیه‌کنندگان در برنامه‌سازی جوان‌پسند در سحرهای ماه رمضان.
اگر فرزاد جمشیدی را آغازگر اجرای منحصر به فرد برنامه مذهبی در صداوسیما بدانیم، غیبت طولانی او تنها یک خاصیت برای رسانه ملی داشته، کپی‌های ضعیف از برنامه و اجرای سحرگاهی او فرصت جولان روی آنتن را پیدا کردند.
حالا خود جمشیدی به شبکه دو بازگشته و نشان داده که برای یک برنامه سحری هم باید مطالعه داشت و هم کم فروشی نکرد؛ وگرنه حرف معمولی و گفت‌وگوی عادی که برنامه سحرگاهی و آنتن زنده نیاز ندارد!
شبکه سه هم با یک تیم مسلط و باتجربه چند ساله، اگرچه آیتم‌های جدیدی برای مخاطب جوان ندارد اما توانسته همچنان گل برنامه‌های سحرگاهی سیما باشد.
مرور سحرهای شلوغ و بی‌برنامه تلویزیون، مرور این بیانات رهبری را بیش از پیش برای مدیران صداوسیما واجب می‌کند که البته چراغ راه تمام سال است نه فقط ماه رمضان.
رهبر انقلاب در دیدار با مسوولان بخش‌های خبری صداوسیما در ۱۲ اسفند ۱۳۶۹ با تأکید بر تولید محتوای مفید اینگونه تذکر می‌دهند:
«برنامه‌ی بی‌فایده‌ی بی‌محتوایی که فقط یک وقت و یک فاصله‌ی زمانی را پُر می‌کند، مطلقاً پخش نکنید. بعضی از برنامه‌ها این‌گونه است. چند سال قبل از این، من یک برنامه‌ی مذهبی را از رادیو گوش می‌کردم. الفاظ علی‌الظاهر مذهبی و باطناً پوک، سجع‌ها بیخودی، و عبارت‌ها قدیمی بودند. یک نثر زیبای قدیمی نبود؛ بلکه عبارت من‌درآوردیِ ساختنیِ چرندی را به شکل عبارات مذهبی درآورده بودند و گوینده هم همین‌طور پشت سرهم می‌گفت. من که آخوند و اهل دین و اهل این فنّم، هرچه گوش کردم که ببینم در این بحث نیم ساعتی که مرتب هم حرف می‌زد، چه می‌خواهد بگوید - می‌خواهد توحید را ثابت کند؟ می‌خواهد نبوت یا قیامت را ثابت و یا رد کند؟ - دیدم که اصلاً هیچ مفهومی ندارد. این، یک بحث خنثا است.
من می‌گویم اگر شما این برنامه را برای این آوردید که این‌جا خالی است، از شنوندگان عذرخواهی کنید و بگویید: شنوندگان! متأسفانه به قدر این یک ساعت، برنامه‌ی مناسب شما پیدا نکرده‌ایم؛ این یک ساعت تعطیل. این، خیلی بهتر و پُرجاذبه‌تر و منصفانه‌تر است.»